Foto:© thinkstock.

Toen de 18-jarige Marie in 2008 verklaarde dat ze was verkracht door een gemaskerde man, die door haar slaapkamerraam was gekropen, en haar met haar schoenveters aan het bed had gebonden, bleek haar verhaal zo extreem dat niemand haar geloofde. Tot alle puzzelstukken jaren later samenvielen.

De non-profit nieuwswebsite ProPublica reconstrueerde nu de zaak van Marie om al wie -net zoals haar- valselijk beschuldigd wordt een stem te geven. Ze namen contact op met de vrouw en brachten alle feiten samen van een verhaal dat menigeen kippenvel zal bezorgen.

Misbruikt:

We schrijven 2008. Marie -een meisje uit de buurt van Seattle, dat als kind misbruikt werd en sindsdien in pleeggezinnen leefde- vertelde haar pleegouders dat haar die nacht iets verschrikkelijks is overkomen. Ze getuigt hoe een gemaskerde man, in het zwart gekleed, door haar slaapkamerraam naar binnen is gekropen. En hoe hij haar daarna met schoenveters aan het bed heeft gebonden, geblindoekt en heeft aangerand.

Geen emotie:

Maar Marie vertelt het dramatische verhaal zo emotieloos, dat noch de politie, noch haar pleegouders haar geloven. "Ze toonde geen enkele emotie", zegt Shannon, een pleegmoeder waar Marie jaren bij verbleef, en aan wie ze telefonisch als eerste haar verhaal deed. "Het was precies of ze vertelde dat ze net een broodje had klaargemaakt."

Ook Peggy, een andere pleegmoeder waarmee ze nog steeds een goede band had, twijfelde toen ze het nieuws hoorde. "Marie was aan het huilen maar zo zachtjes dat ik het amper kon horen", zei ze. "Het leek me niet oprecht." De twee pleegmoeders spraken met elkaar en deelden hun twijfels. Ze vonden dat ze de politie moesten op de hoogte brengen van hun bekommernissen. Tegelijkertijd vernam de politie dat Marie niet tevreden was met de flat die haar was toegewezen. Verzon ze dit verhaal om betere huisvesting te krijgen?

Tegenstrijdigheden:

Haar getuigenis bevatte tegenstrijdigheden, dus werd het meisje nogmaals ondervraagd. Ze was verdrietig en voelde zich erg eenzaam maar ze was ervan overtuigd dat de verkrachting echt was gebeurd. De speurders zeiden dat haar verhaal niet overeenkwam met de bewijslast en dat ze dachten dat ze het verhaal uit haar duim had gezogen.

Dwaalde er wel echt een verkrachter rond? "Nee", antwoordde ze. De politie vroeg haar om het ware verhaal neer te pennen en te bekennen dat ze had gelogen. "Toen ik ging slapen, droomde ik dat iemand inbrak en me verkrachtte", schreef ze. De speurders snapten niet waarom ze dit niet van in het begin had gezegd. Marie klopte op tafel en zei dat ze "vrij zeker" was dat het was gebeurd. "Vrij zeker of heel zeker?", vroegen de rechercheurs. Ze zei dat ze misschien een black-out had en gaf toe dat ze advies nodig had. Ze praatten opnieuw en opnieuw over haar stress en eenzaamheid. Marie kalmeerde en ze verklaarde zich akkoord om te bekennen. "Ik verzon dit verhaal", schreef ze.

Marie werd een maand later aangeklaagd wegens haar valse verklaringen en riskeerde zelfs een jaar celstraf. Ze kreeg telefoontjes van vroegere schoolkameraden die vol afkeer reageerden op wat ze had gedaan. Marie overwoog zelfmoord te plegen, zei haar job op en begon te roken en te drinken.

Foto's:

Maar dan werd plots jaren later haar verkrachter gevat. Een dertigjarige legerveteraan, Mark O'Leary, die gelijkaardige feiten had gepleegd in de regio en ook in de staat Colorado. Hij nam foto's van zijn slachtoffers. Op één van die beelden stond Marie: jong, doodsbenauwd en vastgebonden aan bed. Toen de jonge vrouw het nieuws vernam, was ze in shock, opgelucht en boos tegelijk.

Schikking:

O'Leary werd schuldig bevonden aan 28 verkrachtingen en andere zedenfeiten. Hij werd in 2011 veroordeeld tot 327 jaar gevangenisstraf. Marie kreeg een compensatie van een schamele 500 dollar voor gerechtskosten. Ze daagde de overheid voor de rechter en kwam tot een minnelijke schikking van 150.000 dollar (omgerekend 140.000 euro). Ze verliet de staat Washington, trouwde, vond een job en kreeg in oktober van dit jaar haar tweede kind. Haar pleegmoeders verontschuldigden zich en ze vergaf ze. Ook een politieman die haar niet geloofde, zei sorry.

Recent werd aan Marie gevraagd of ze er een moment had aan gedacht om de verkrachting niet aan te geven gezien het feit dat veel aanrandingen nog steeds niet worden aangegeven door slachtoffers uit angst niet te worden geloofd. "Nee", zei ze gedecideerd. Marie wilde altijd eerlijk zijn. Ze wilde zich zo veel mogelijk herinneren om de politie te helpen zodat er geen andere slachtoffers zouden vallen. "Ze hadden moeten zoeken naar de persoon die me dit had aangedaan." Maar dat liep wel even anders. Het is blijkbaar de harde realiteit voor iemand van wie men vindt dat het verhaal te afschuwelijk is om het te geloven.

Door: Karen Van Eyken - Bron: ProPublica